गोविंद गोपाल !

होतो गर्भात, पहूडलेला माझा मी अति शांत

सुखावलेली ती माय चुळबुळीने माझ्या आंत

बाहेर आलो या जगी, तुमच्यात मी रहायला

पण ? काय ही गडबड मिळतेय ऐकायला ?

अरे देवा, कशाला तूं , मजला इथेच धाडले 

आईविना  करू काय आधीच का नाही गाडले ?

माते तूं गेलीस, सोडूनि मला घालूनि जन्माला

कसे साहू आता कां न तत्क्षणी मज उन्माळला

ऐकू येतेय कुजबुज, कोण मला सांभाळील

हाय दैवा, क्रूर अशी थट्टा कां रे आरंभलीय ?

हा गोंधळ चालला असता अवतरली माय

लेकरूं स्वत:चेच समजून उचलले काय ?

क्षणात घेई मांडीवर पहूडलो पदरांत

जणु काय मजला पुन्ह:श्च घेतले उदरांत !

भूक माझी कळली तिला, ऐकून माझा आकांत

स्तनाशी कवटाळून घेताच झालो की मी शांत !

हळूंच मी पाहतोय मातेचे ते सुंदर मुख

शेजारीच शांत निजविलेला माझा बंधू एक

अल्पस्वल्प बुध्दीला माझ्या, काही कळलंच नाही

सुखावलेली माय, आम्हा दोघात काय ते पाही ?

सुखावले इतरे जन, शांत झाला कोलाहल

आम्हांकडे पहात माय म्हणे, गोविंद गोपाल !!

सुरेश पेठे

२८ मे ०९