होतो गर्भात, पहूडलेला माझा मी अति शांत
सुखावलेली ती माय चुळबुळीने माझ्या आंत
बाहेर आलो या जगी, तुमच्यात मी रहायला
पण ? काय ही गडबड मिळतेय ऐकायला ?
अरे देवा, कशाला तूं , मजला इथेच धाडले
आईविना करू काय आधीच का नाही गाडले ?
माते तूं गेलीस, सोडूनि मला घालूनि जन्माला
कसे साहू आता कां न तत्क्षणी मज उन्माळला
ऐकू येतेय कुजबुज, कोण मला सांभाळील
हाय दैवा, क्रूर अशी थट्टा कां रे आरंभलीय ?
हा गोंधळ चालला असता अवतरली माय
लेकरूं स्वत:चेच समजून उचलले काय ?
क्षणात घेई मांडीवर पहूडलो पदरांत
जणु काय मजला पुन्ह:श्च घेतले उदरांत !
भूक माझी कळली तिला, ऐकून माझा आकांत
स्तनाशी कवटाळून घेताच झालो की मी शांत !
हळूंच मी पाहतोय मातेचे ते सुंदर मुख
शेजारीच शांत निजविलेला माझा बंधू एक
अल्पस्वल्प बुध्दीला माझ्या, काही कळलंच नाही
सुखावलेली माय, आम्हा दोघात काय ते पाही ?
सुखावले इतरे जन, शांत झाला कोलाहल
आम्हांकडे पहात माय म्हणे, गोविंद गोपाल !!
सुरेश पेठे
२८ मे ०९
